Camponotus friedae

Królowa: 12–14 mm
• Robotnice: 6–10 mm
• Gatunek polimorficzny — obecne robotnice minor i major

• Owady: muszki owocówki, karaczany, mączniki, larwy woszczynka
• Źródła cukru: syrop cukrowy (proporcja 3:1 – woda do miodu lub cukru), miód, syrop klonowy
• Miękkie owoce: banan, jabłko, winogrono
• Żelki białkowe (bezpieczne dla formikariów)
• Okazjonalne przysmaki: małe kawałki gotowanego jajka lub tuńczyka (bez przypraw)
• Silne padlinożercy — skutecznie uprzątają martwe owady; usuwać resztki, by uniknąć pleśni

Camponotus friedae to głównie nocne zbieraczki, najbardziej aktywne późnym wieczorem i w nocy. Poruszają się powoli, ale celowo, często tworząc wyraźne szlaki feromonowe po odkryciu stabilnego źródła pokarmu. Choć nie są szczególnie agresywne, są bardzo terytorialne i będą bronić gniazda w razie zakłóceń.

• Wilgotność:
 Arena: 30–50%
 Gniazdo: 50–70%

• Temperatura:
 Arena: 22–28 °C
 Gniazdo: 24–27 °C

Camponotus friedae to duży i elegancki gatunek mrówki pochodzący z południowo-wschodniej Europy i części zachodniej Azji. Zamieszkuje suche, ciepłe lasy, skaliste zbocza i otwarte tereny leśne, często gniazdując w spróchniałym drewnie, pod korą lub w miękkiej, suchej glebie w pobliżu pniaków. Ich imponujący rozmiar oraz kontrast między ciemnobrązowym lub czarnym ciałem a jaśniejszymi odnóżami wyróżniają je na tle innych Camponotus.

Kolonie rosną powoli na początku, lecz z czasem przekształcają się w okazałe społeczności. Królowe są silne i długowieczne — w odpowiednich warunkach mogą żyć ponad 15 lat w hodowli. Ze względu na nocny tryb życia, do obserwacji ich żerowania przyda się czerwone światło lub słabo oświetlone otoczenie.

Dobrze przystosowują się do gniazd z gipsu, drewna lub Ytongu/hybrydowych konstrukcji, które pozwalają na łagodny gradient wilgotności. Ich preferencja do suchszych podłoży sprawia, że są mniej wymagające w porównaniu do gatunków tropikalnych.