Mrówki Pheidole

2. Pheidole yeensis

Ten gatunek przybył do nas z Chin, ponieważ zasięg występowania gatunku obejmuje całą Azję Południowo-Wschodnią. Są ciemniejsze niż pallidula, a także nieco większe od nich. W domu Pheidole yeensis są jedną z najpospolitszych gatunków hodowlanych. Czym Yensis zasłużyły sobie na takie traktowanie?

Przede wszystkim łatwo dostosowują się do zmieniających się warunków, szybko się rozmnażają i świetnie czują się zarówno w lesie, jak iw warunkach miejskich, w tym w naszych formikariach.

W stosunku do wielu innych Pheidole cechuje je agresywne zachowanie. Z łatwością polują na żywą zdobycz, a często też niszczą gniazda innych mrówek konkurujących z nimi o pożywienie. Chociaż robotnice Yensis są tak samo małe jak reszta rodziny, żołnierze są potężni (około 7 mm), odznaczają się potężnymi żuchwami i dużą głową. Są nie tylko zajęci pilnowaniem gniazda, ale także aktywnie polują.

Sam proces polowania jest bardzo harmonijny, z wyraźną interakcją małych i dużych osobników: robotnice żerujące znajdują dużego owada, np. konika polnego lub karalucha, zostawiają ślad i pędzą do domu.

Tłum mrówek (w tym żołnierzy, zwłaszcza starych i doświadczonych) wychodzi z mrowiska i kierując się zapachem feromonu dopadają ofiarę.

Jeśli wszystko pójdzie po ich myśli, a wielkość owada na to pozwala - cała kolumna myśliwych przenosi ofiarę do gniazda, a jeśli jest bardzo duża, żołnierze od razu tną ofiarę na kawałki, a ich mali pomocnicy wciągają je do mrowiska.

3. Pheidole nodus

Zewnętrznie ten gatunek jest bardzo podobny do poprzednich, ale istnieją różnice. To także goście z Azji, ale przeważnie są to nie Chiny, ale Indonezja, Japonia, Korea i Wietnam. Ciekawostką są ich bardzo długie nogi - ta cecha budowy pomaga mrówkom znosić krótkie okresy tropikalnych opadów, kiedy gleba jest zalana, a owady muszą dosłownie poruszać się w płynnym błocie.

Mrówki te równie dobrze chodzą po wodzie, dlatego robotnice Pheidole noda w przypadku powodzi trzymają się za nogi tworząc żywą tratwę w ten sposób pomagając królowej i lęgowi uciec w przypadku zalania gniazda. Mrówki te budują swoje gniazda nie tylko w ziemi, ale również wszędzie tam, gdzie mogą - w szczelinach skalnych, pustych kokosach, które spadły na ziemię, łodygach bambusa i zgniłych kłodach. Ich dieta opiera się na białku, ale czasami lubią zjeść świeże, soczyste owoce oraz miazgę orzechów kokosowych, dosłownie zjadając z nich pasaże, które są następnie wykorzystywane do przetrzymywania i przechowywania potomstwa.

Często dostępne w handlu kolonie tego i poprzednich gatunków mają nie jedną królową, ale dwie lub więcej. Czasami jest to wyznacznik prawdziwej poligamii, ale zwykle tylko jedna z królowych jest w pełni produktywna, podczas gdy pozostałe to byłe skrzydlate samice, które z jakiegoś powodu nie miały czasu odlecieć i są teraz zmuszone do pełnienia funkcji żołnierzy.

Przedstawiono tutaj tylko trzy gatunki mrówek z rodzaju Pheidole, istnieją oczywiście inne, ale trudno je kupić. Ale nawet jeśli kupiło się zupełnie inny podgatunek, o którym absolutnie nie ma żadnych informacji, nie ma to znaczenia, gdyż warunki hodowli wszystkich mrówek z tego rodzaju są identyczne.

Co jest potrzebne, aby nasze owady były aktywne i rozmnażały się prawidłowo?

Przede wszystkim ważne jest prawidłowe żywienie. Robotnice tych gatunków nie żyją specjalnie długo, więc rodzina jest po prostu zobowiązana do szybkiego uzupełnienia i pokrycia strat spowodowanych ich śmiercią wysoką płodnością. Bardzo duża liczba rosnących larw wymaga ogromnej ilości paszy białkowej. Dlatego duża i rozwinięta kolonia może zjadać dziennie kilkanaście dorosłych karaluchów, a nawet więcej! Węglowodany wchłaniane przez mrówki w postaci nasion, owoców i syropu ( z tym należy uważać ) nie są tak ważne jak pasza białkowa. Mrówki mogą żyć na samych karaluchach marmurowych i / lub mącznikach, ale poczują się lepiej, jeśli dieta będzie zróżnicowana. A różnorodność polega na tym, że również inne gatunki karaluchów, świerszczy, much i ogólnie wszystkiego może zostać włączona do diety ponieważ u szczytu swojego rozwoju kolonia taka będzie jadła jajka, mięso, kiełbasę, krewetki, a nawet myszy oraz szczury. Najważniejszym przy tym jest, aby mieć czas na karmienie owadów w odpowiednim czasie, w przeciwnym razie mogą próbować samodzielnie szukać jedzenia.

I tu dochodzimy do kolejnego ważnego punktu - hodując Pheidole należy zadbać o to, by nie uciekały . Mimo, że nie są to wcale jakieś wyścigi, a raczej piesze wycieczki po pożywienie (w formikariach pozostają królowa i lęg, wychodzą tylko zbieracze), sformowana kolumna tych mrówek może sprawić wiele kłopotów w domu dlatego zawsze należy posmarować krawędzie areny specjalnym środkiem lub użyć osłony.

Te mrówki nie mają specjalnych wymagań co do mieszkania.

Dobrze się czują zarówno w tynku, jak i akrylu - drewniane formikarium raczej się nie nadaje do tego gatunku.

Pokarm i pojemne formikaria to dwa składniki sukcesu, biorąc pod uwagę, że kolonia Pheidole będzie się dobrze czuła, stopniowo rozwijała i zachwycała właściciela długie lata.